On Guilt, Terrorism, Israel and Scholarship

Earlier this week - after 25 years - I resigned from the WZB Berlin following absurd, unscholarly allegations of support for a ‘terrorist organisation’ and suggestions of my criminal liability. Here’s the original public ultimatum by the WZB’s Praesidentin Jutta Allmendinger, followed by my open letter reply on the subjects of guilt, terrorism, Israel and scholarship, and links to the Farsi translation and other materials…

Your Fellowship with the WZB

From: Jutta Allmendinger jutta.allmendinger@wzb.eu

Re: Your fellowship with the WZB

To: ​John Keane​

Tue 21/11/2023 12:17 AM

Dear John,

I would have liked to have talked to you in person before submitting these lines, but for understandable wonderful private reasons (congrats!), you are not available. 

I am writing to you concerning your latest postings on the social media platform X.

On October 7, 2023 you posted a photo by Reuters depicting the flags of the “Harakat al-Muqawama al-Islamiya“ organisation, commonly known as HAMAS. You must be aware that many countries, including those of the European Union, list HAMAS as a terrorist organisation – an organisation that murdered 1,400 Israeli civilians in the most barbaric way on the very day of your post.

Your post can only be understood as support for HAMAS and their actions – also in light of your posts publishing an open letter to the Vice-Chancellor of the University of Sidney.

This cannot be handled as a matter of private opinion as you are an internationally known political scientist, affiliated with the WZB – which you also explicitly mention in your profile on X.

Displaying public support for a terrorist organisation and their violent actions contradicts the values of the WZB. It is also a possibly criminal offense in Germany. The WZB has huge concerns and expressly distances itself from such kind of statements. Hence, I urge you to explain the context and intention of this post to me: Do you support the attacks on Israel on October 7? What is the meaning of your uncommented tweet of the flags of Hamas on the day of the attacks?

If your explanation does not amount to a condemnation of the cruel terrorist attack by Hamas, I will have to revoke your fellowship status with the WZB with immediate effect. I would then also ask you to adjust your communication about your current affiliations – be it online or offline – accordingly.

I would regret that a successful collaboration of many years has to end like this.

Sincerely,

Jutta

Open Letter to the WZB President on Guilt, Terrorism, Israel and Scholarship

My reply was first posted here: https://x.com/jkeaneSDN/status/1729740315504812094?s=20

28th November 2023

Dear Jutta,

I am privileged and honoured to have been associated for nearly a quarter of a century with the WZB Social Science Research Centre. It is among Europe’s finest research institutes. The first German institution to receive the European Commission’s HR Excellence in Research award, it enjoys a global reputation for scholarly investigations of the highest quality and public relevance. In a fast-paced and high-pressured world, the WZB has for me long been a scholarly haven, a cosmopolitan space of tranquillity, active commitments to gender equality and collegiality in which, first as Karl W. Deutsch Professor and later as Research Professor and WZB Fellow, I co-directed large-scale European Commission research projects, founded and coordinated the successful WZB/University of Sydney partnership, mentored young researchers, contributed to the DFG-funded SCRIPTS project, convened book projects, delivered many public lectures, workshops and seminars, and offered public tributes to Ralf Dahrendorf and other prominent social science scholars.

Given the WZB’s reputation for scholarly excellence, I must say that your letter (dated November 21st) came as a disappointing surprise. Its tone and substance are strikingly unscholarly; its spirit is more like that of a lawyer, or politician or state bureaucrat. Colleagues to whom I have shown your letter were struck by its accusatory and aggressive undertones. The questions you ask of me are not genuine questions at all. They are self-answering allegations: unscholarly statements and insinuations by a hanging judge who has already pre-decided that I am a secret supporter of a ‘terrorist organisation’ known as Hamas and therefore under German law liable to criminal prosecution. These allegations are absurd. Worse, they are potentially defamatory. What you have written is neither substantiated nor true, but since (as you say) this is a matter of high public importance please allow me as a matter of scholarly courtesy to answer you publicly in the clearest and briefest way.

Even a cursory glance at my writings on fear, force and cruelty – I have published two books and many scholarly essays on these subjects – confirms that I bemoan and condemn all acts of violence. I do so not because I am a Believer in some or other metaphysical First Principle, or a doctrinaire Pacifist, but because I am a democrat: my reasoning is that any act of unwanted physical interference with the bodies, character and thinking of people is unacceptably anti-democratic, profoundly destructive of their capacity to live well as equals, in dignity, in their chosen ways, according to their own frameworks of meaning. In every form, in the hands of every perpetrator, violence sickens me.

As for my social media posting on the evening (at 21:58 Berlin time) of October 7th, your claim that it condoned the murder of 1,400 Israeli civilians is factually contradicted by that day’s news cycles. By the time of my posting, the evidence clearly shows, no such news had yet reached the world. Equally mistaken is your insistence that my posting is evidence of my support for ‘a terrorist organisation and their violent actions’. Truth is my posting of an image of green flags was deliberately polysemic, an open signifier with no written text, a message intended to trigger multiple thoughts among its addressees. The posting announced a surprise: the sudden beginning of a drama that at that moment I predicted would be of historic geo-political significance. It was also a slap in the face of warmongering Israeli politicians who have long tried to lullaby their citizens into believing that military right is right, and that the forceful occupation and conquest of Palestinians will enable the citizens of Israel to live in perpetual peace. You allege that my posting hoisted the flags of Hamas. Scholars inside the WZB could have warned you that this allegation is equally false. Such flags, with the sha’ada in white on green, are used by many Islamic groups. These are not the flags of Hamas. They are indeed flags used by the military wing of Hamas. But their viridescence is sacred. Green is the colour of Islam. It connotes what most Palestinians call qahr: generationally shared feelings of painful humiliation, organised injustice and murder, colonisation, hopes for a better future, yearnings for paradise.

Such nuances go missing in your letter. You have also too hastily or wilfully misread my open letter to the Vice-Chancellor of the University of Sydney, which you say is yet more proof of my support for fear-spreading violence. It is not. What I pointed out in that letter applies equally to you: your one-sided preoccupation with Hamas and official state-sanctioned definitions of ‘terrorism’ is deeply prejudiced. It prompts me to ask you two questions: Why is your letter silent about such vile matters as non-stop aerial bombardment, settler violence, the ruthless and reckless destruction of hospitals, schools, mosques, churches and universities, and crazed Israeli plans for the forcible removal of millions of people from their ancient homelands? Why do you deny scholars their right to speak honestly, to say the unsayable, to ask why a state born of the ashes of genocide is now militarily hellbent on the ‘physical destruction in whole or in part’ (Genocide Convention Article II c) of an uprooted, terrorised people known as Palestinians?

All things considered, I remain deeply puzzled about the motives prompting you to write such a censorious and unscholarly letter. Perhaps you feared that public complaints about harbouring a critic of the Israeli government and an alleged supporter of a ‘terrorist organisation’ risked soiling the reputation of both your presidency and the WZB institution as a whole. I wonder why your letter is seemingly so unbothered by the barbarous and terroristic behaviour of the current Israeli government, and whether your silence is somehow linked to the guilt-ridden mantra, repeated nowadays by so many politicians, that ‘Israel’s security is part of Germany’s raison d'état’. To speak frankly, I also wonder whether your letter is disfigured by its deep indulgence of what has been called German guilt. A generation ago, the distinguished German philosopher Karl Jaspers accurately predicted that after Shoah Germans would permanently be haunted by the ghosts of guilt. He noted as well that self-reproach offers a fickle advantage, in that people who feel guilty and blame themselves for what they and their ancestors have done, or have not done, are vulnerable to haughty self-righteousness. Their confessions of guilt provide absolution, the belief that nobody has the right to blame them for what they have done. The guilty become quick to condemn. ‘The greater this sensitivity to blame’, wrote Jaspers, ‘the greater, as a rule, is the inconsiderate readiness to blame others.’

I am not sure I have properly drawn the curtain to show the picture, but I am certain that your accusations and insinuations of my criminality and support for ‘terrorism’ are inconsistent with the scholarly principles of ‘intellectual integrity’ and ‘relentless clarity’ famously defended by Max Weber more than a century ago. Confronted by loud calls for banning from universities socialist professors because they were alleged enemies of state, he insisted that universities which protect only opinions ‘acceptable in the highest circles’ of church, business and state in practice destroy ‘freedom of science, scholarship and teaching’. When institutions of higher learning bow down to orthodox opinions, he concluded (these are his words), they cut their own throats.

I support this old-fashioned understanding of what it means to be a scholar, and that is why, with sadness and regret, I confirm my resignation as professorial Fellow of the WZB. I do not wish to be associated with an institution whose public reputation is spoiled by double standards, aggressive threats against its senior researchers, unsavoury silences, and the top-down imposition of politically motivated definitions of what is to be tolerated.

Yours respectfully,

Professor John Keane

A Farsi translation of my open letter is found here: https://x.com/jkeaneSDN/status/1730813295773552908?s=20

نامه‌ی استعفای جان کین از مرکز پژوهش‌های علوم اجتماعی برلین

جان کینDecember 01, 2023

جان کین

۲۸ نوامبر ۲۰۲۳

یوتای عزیز،

مایه مباهات و افتخار من است که حدود یک ربع قرن با مرکز پژوهش‌های علوم اجتماعی برلین همکاری داشته‌ام. این مؤسسه در زمره‌ی بهترین مراکز پژوهشی اروپاست و نخستین نهاد آلمانی است که جایزه نیروی انسانی برتر در پژوهش را از کمیسیون اروپا دریافت کرده است و اعتباری جهانی برای پژوهش‌های دانشورانه با بالاترین کیفیت و موضوعیت عمومی دارد. این مرکز در دنیایی شتابنده و پرفشار، مدت‌هاست که برای من مأمنی علمی بوده است و فضایی جهان‌شهری برای آرامش، تعهد فعالانه به برابری جنسیتی و همکاری دانشگاهی و این موقعیت را نخستین بار به عنوان استاد کرسی کارل د. دویچ و بعداً به عنوان هموند و استاد پژوهشگر مرکز علمی برلین داشته‌ام. من یکی از مدیران طرح‌های پژوهشی عظیم کميسیون اروپا بودم و همکاری موفق مرکز علمی برلین و دانشگاه سیدنی را پایه‌گذاری و هماهنگی کردم، مربی پژوهشگران جوان بودم، در طرح اسکريپتس بنیاد پژوهشی آلمان سهم داشتم، طرح‌های کتاب‌های مختلف را راه‌اندازی کردم، سخنرانی‌های عمومی، کارگاه‌های آموزشی و سمینارهای زیادی را ارایه کردم و ادای دینی عمومی به رالف دارندورف و سایر پژوهشگرانی برجسته علوم اجتماعی داشتم.

با توجه به اعتبار مرکز علمی برلین و برتری علمی‌اش، باید بگویم که نامه‌ی شما (به تاریخ ۲۱ نوامبر) مایه دلسردی دور از انتظار من بود. لحن و مضمون آن به طرز حیرت‌آوری غیردانشورانه است؛ روح آن بیشتر شبیه نوشته یک وکیل، یا سیاست‌مدار یا دیوانسالار حکومتی است. همکارانی که این نامه‌ی شما را دیده‌اند از بن‌مایه‌های اتهام‌زننده و تهاجمی آن تکان خورده‌اند. پرسش‌هایی که شما از من می‌پرسید مطلقاً پرسش‌هایی واقعی نیستند. اين‌ها اتهاماتی هستند که پاسخ‌شان در خودشان هست: بیانیه‌هایی غیردانشورانه و تهمت‌های قاضی بدنامی که از پیش تصمیم گرفته است من مخفیانه حامی یک «سازمان تروريستی»‌ موسوم به حماس هستم و لذا تحت قوانین آلمان مشمول تعقیب جنایی هستم. این اتهامات چرندند. بدتر از آن، این‌ها بالقوه افتراآمیزند. چیزی که نوشته‌اید نه ثابت شده است و نه درست است، اما چون (به گفته‌ی شما) این موضوعی است که اهمیت عمومی بسیار زیادی دارد، لطفاً اجازه بدهید که از جهت احترام دانشورانه علناً پاسخ شما را به روشن‌ترین و مختصرترین وجه بدهم.

حتی نگاهی سرسری به نوشته‌های من درباره‌ی ترس، زور و ظلم – من دو کتاب در این زمینه‌ها نوشته‌ام و مقالات علمی متعددی در این زمینه‌ها منتشر کرده‌ام – تآیید می‌کنند که هر عمل خشونت‌آمیزی مایه‌ی تأسف من است و آن را محکوم می‌کنم. موضع من از آن رو نيست که مؤمن به یک اصل نخستین مابعدالطبیعی باشم یا صلح‌گرایی جزمی باشد بلکه به این دلیل است که من دموکرات هستم: دلیل من این است که هر اقدام تعرض ناخواسته‌ی جسمی به تن‌های افراد، شخصیت و تفکر آنها به شدت ضد دموکراتیک است، و عمیقاً به ظرفیت آن‌ها برای زندگی خوب به عنوان انسان‌هایی برابر، با عزت، و به انتخاب خودشان بر حسب چارچوب‌های معنایی خودشان آسیب‌رسان است. خشونت به هر شکل آن و به دست هر کسی که مرتکب آن شود، برای من مشمئزکننده است.

درباره مطلبی که من در رسانه‌های اجتماعی غروب روز ۷ اکتبر (به ساعت ۲۱:۵۸ به وقت برلین) منتشر کرده‌ام، شما مدعی هستیم که این مطلب کشتار ۱۴۰۰ غیرنظامی اسراییلی را تشویق می‌کند و این با واقعیت‌های خبری آن روز تعارض مستقیم دارد. تا وقتی که من مطلب را منتشر کرده بودم، شواهد به روشنی نشان می‌دهد که هنوز چنین خبری به جهانیان نرسیده بود. اصرار شما بر اینکه مطلب من شاهدی است بر حکایت من از «یک سازمان تروريستی و اقدامات خشونت‌آمیز آن» نیز به همان اندازه اشتباه است. حقیقت این است که وقتی من تصویر پرچم‌هایی سبز را منتشر کردم این کار تعمداً چندوجهی بود و نشانه‌ای گشوده بود بدون هیچ متن مکتوبی، پیامی بود به قصد برانگیخت فکرهای متعددی در میان مخاطبان‌اش. این مطلب، بیانگر تعجبی بود:

آغاز ناگهان نمایشی که در آن لحظه پیش‌بینی می‌کردم اهمیت ژئوپلتیک تاریخی خواهد داشت. این مطلب، همچنین سیلی‌ای به چهره‌ی سیاستمداران جنگ‌طلب اسراییلی بود که دیرزمانی است می‌کوشند به گوش شهروندان‌شان این لالایی را بخوانند و به آن‌ها بباورانند که حق نظامی است که حق است و اشغال اجباری و مغلوب کردن فلسطینیان، شهروندان اسراییل را قادر می‌سازد که در صلحی دایمی زندگی کنند. شما مدعی هستید که مطلب من پرچم حماس را بلند کرده است. دانشوران مرکز علمی برلین می‌توانستند به شما هشدار بدهند که این اتهام نیز به همان اندازه کذب است. این پرچم‌ها با عبارت کلمه شهادتین به رنگ سفید روی زمینه‌ای سبز در میان بسیاری از گروه‌های اسلامی به کار می‌رود. این‌ها پرچم‌های حماس نیستند. اینها پرچم‌هایی هستند که شاخه نظامی حماس واقعاً به کار می‌برند. اما سنخیت اینها قدسی است. سبز رنگ اسلام است. این پرچم متضمن نکته‌ای است که بیشتر فلسطینیان «قهر» می‌خوانندش: احساس تحقیر دردناک چندین نسل، بی‌عدالتی و کشتار سازمان‌یافته، امید به آینده‌ای بهتر، اشتیاق به بهشت.

ظرایفی از این دست در نامه‌ی شما غایب‌اند. شما نامه‌ی سرگشاده‌ی مرا به نایب رییس دانشگاه سیدنی نیز با شتابزدگی و تعمداً بد می‌خوانید که به گفته‌ی شما شاهدی دیگر بر حمایت من از خشونت هراس‌افکن است. چنین نیست. آنچه در آن نامه بدان اشاره کردم به همان اندازه درباره‌ی شما نیز صادق است: مشغله‌ی ذهنی یکسویه شما با حماس و تعریف‌های رسمی حکومتی از «تروریسم» عمیقاً تعصب‌آلود است. این‌ها باعث می‌شود از شما دو سؤال بپرسم: چرا نامه‌ی شما درباره‌ی اتفاقات شرارت‌باری چون بمباران بی‌وقفه‌ی هوایی، خشونت شهرک‌نشینان، تخریب سنگدلانه و بی‌قیدانه‌ی بیمارستان‌ها، مدارس، مساجد، کليساها و دانشگاه‌ها و طرح‌های دیوانه‌وار اسراییلی برای اخراج میلیون‌ها نفر از وطن دیرین‌شان سکوت می‌کند؟ چرا این حق را دانشگاهیان دریغ می‌کنید که عقیده‌ی صادقانه‌شان را ابراز کنند، ناگفتنی‌ها را بگویند، و بپرسند چرا حکومتی که از میان خاکستر نسل‌کشی سربرآورده حالا به شیوه‌‌ای نظامی عزم جزم کرده است تا «به طور کلی یا جزیی» ملتی از ریشه‌برکنده و ترس‌‌خورده موسوم به فلسطینیان را «از میان بردارد» (کنوانسیون نسل‌کشی، ماده‌ی ۲ بند ج)؟

به در نظر گرفتن جمیع این موارد، من هنوز متحیرم که انگیزه‌های شما برای نوشتن نامه‌ای چنین شماتت‌آمیز و غیردانشورانه چی‌ست. شاید می‌ترسیدید اعتراض‌های عمومی درباره‌ی پناه دادن به یک منتقد دولت اسراییل و کسی که ادعا می‌شود حامی یک «سازمان تروريستی» است باعث مخدوش شدن ریاست خود شما و نهاد مرکز علمی برلین به طور کل شود. نمی‌دانم چرا نامه‌ی شما ظاهراً هیچ اعتنایی ندارد به رفتار وحشیانه و تروريستی دولت فعلی اسراییل و آیا سکوت شما به نحوی مرتبط است با این مضمون آکنده از حس گناهی که این روزها بسیاری از سیاست‌مداران تکرار می‌کنند که «امنیت اسراییل بخشی علت وجودی آلمان» است. صریح بگویم که نمی‌دانم آیا افراط عمیق نامه‌ی شما در چیزی که گناه آلمانی‌ها خوانده می‌شود، باعث مسخ و بدقوارگی آن شده است. یک نسل پیش‌تر، کارل یاسپرس فیلسوف برجسته‌ی آلمانی به دقت پیش‌بینی کرده بود که آلمانی‌ها بعد از مصیبت [هولوکاست] هميشه کابوس ارواح سرگردانی از حس گناه را خواهند داشت. او این را نیز متذکر شد که ملامت کردن خود مزیتی متلون به آنها می‌دهد که مردمی که احساس گناه می‌کنند و خود را بابت آنچه که خودشان و نیاکان‌شان انجام داده‌اند یا انجام نداده‌اند ملامت می‌کنند، مستعد عُجب و نخوت متکبرانه‌ای هستند. اعتراف آنها به گناه تطهیرشان می‌کند و این باور را به آنها می‌دهد که هیچ کس حق ندارد آنها را بابت کاری که کرده‌اند ملامت کند. مقصران به سرعت دست به محکوم کردن می‌زنند. یاسپرس می‌‌نویسد: «هر چه این حساسیت به ملامت کردن بیشتر باشد، بنا به قاعده، این آمادگی برای ملامت کردن بی‌ملاحظه‌ی دیگران بیشتر می‌شود.»

نمی‌دانم آیا به درستی پرده را کنار زده‌ام که تصویر را نشان‌تان بدهم ولی شکی ندارم که اتهامات و افتراهای شما مبنی بر جرم من و حمایت من از «تروریسم» با أصول دانشورانه‌ی «صداقت عقلانی» و «شفافیت بی‌وقفه» که ماکس وبر بیش از یک قرن پیش از آن دفاع کرده بود سازگار نیست. او در برابر اعتراض‌های پرفشار برای ممنوع کردن استادان سوسیالیست در دانشگاه‌ها به خاطر اینکه ادعا می‌شود مخالف حکومت هستند، اصرار می‌کرد که دانشگاه‌هایی که فقط از عقایدی حفاظت می‌کنند که «مقبول حلقه‌های قدرتمندان» در کلیسا، در میان تاجران و حاکمان باشند، در عمل آزادی علم، دانشوری و تدریس» را تخریب می‌کنند. او نتیجه می‌گیرد که وقتی نهادهای آموزش عالی در برابر عقاید راست‌کیشانه سر خم می‌کنند (و این‌ها کلمات خود او هستند)، گلوی خود را می‌درند.

من حامی این فهم قدیمی از معنای دانشوری هستم و از این روست که با اندوه و تأسف، استعفای خود را از مقام استادی هموند مرکز علمی برلین تأیید می‌کنم. من مایل نیستم مرتبط با نهادی باشم که اعتبار عمومی‌اش را معیارهای دوگانه، تهدیدهای خشن علیه پژوهشگران ارشدش، سکوت‌های نامطبوع، و تحمیل از بالا به پایین تعریف‌هایی با انگیزه‌های سیاسی از آنچه که می‌تواند تحمل شود، مخدوش کرده باشد.

با احترام،

پروفسور جان کین

---

نامه‌ی یوتا آلمندینگر به جان کین

یوتا آلمندینگر

jutta.allmendinger@wzb.eu

موضوع: هموندی شما با مرکز علمی برلین 

یوتا آلمندینگر

جان عزیز،

دوست داشتم پیش از نوشتن این نامه شخصاٌ با شما صحبت کنم،‌ ولی به دلایل قابل فهم خصوصی مسرت‌بخش (تبریک می‌گویم!)، در دسترس نیستید.

روز ۷ اکتبر ۲۰۲۳، شما عکسی از رویترز را منتشر کردید که پرچم‌های سازمان «حرکة مقاومة الاسلامیة» مشهور به حماس را نشان می‌داد. لابد اطلاع دارید که بسیاری از کشورها از جمله کشورهای اتحادیه اروپا، حماس را در شمار سازمان‌های تروريستی قرار داده‌اند – سازمانی که ۱۴۰۰ نفر غیرنظامی اسراییلی را به وحشیانه‌ترین شکل ممکن در روز ارسال مطلب شما به قتل رسانده است.

مطلب شما را تنها می‌توان در حمایت از حماس و اعمال‌اش فهمید – و این را می‌توان از پست‌های شما در انتشار نامه‌ی سرگشاده‌ای به نایب رییس دانشگاه سیدنی نیز دریافت.

 این موضوع را نمی‌توان مسئله‌ی نظری شخصی تلقی کرد چون شما یک دانشمند علوم سیاسی شناخته‌شده در سطح بین‌المللی هستید که با مرکز علمی برلین همکاری دارید – که شما نیز به صراحت به این همکاری در پروفایل‌تان در اکس اشاره می‌کنید.

ابراز حمایت علنی از یک سازمان تروریستی و اقدامات خشونت‌آمیزشان در تعارض با ارزش‌های مرکز علمی برلین است. این اقدام احتمالاً در آلمان جرم نیز تلقی می‌شود. مرکز علمی برلین نگرانی‌های فراوانی دارد و به صراحت از این نوع اظهارات فاصله می‌گیرد. در نتیجه، من قویاً از شما می‌خواهم که بافتار و نیت این مطلب را برای من توضیح بدهید: آیا از حملات به اسراییل در روز ۷ اکتبر حمایت می‌کنید؟ معنای توییت بدون اظهار نظر شما در انتشار پرچم‌های حماس در روز حملات چی‌ست؟

اگر توضیح شما حاکی از محکوم کردن حمله تروریستی ظالمانه حماس نباشد، ناگزیر منصب هموندی شما را در مرکز علمی برلین بلافاصله لغو کنم. و سپس از شما خواهم خواست که توضیحات‌تان درباره همکاری فعلی‌تان را بر همین اساس تغییر دهید – چه در فضای آنلاین چه در محیط آفلاین. 

بسیار متأسفم که این همکاری موفق چندین ساله ناگزیر به این شکل خاتمه پیدا می‌کند.

با احترام،

Professor Sabine Broeck’s helpful interpretation of the current atmosphere in German universities and other cultural institutions, political circles, and media is to be found here:

https://massreview.org/node/11675